Współczucie jest cnotą, cechą, która łączy nas w serdecznej więzi. Istnieją trzy główne elementy współczucia: mindfulness, wspólne człowieczeństwo i życzliwość. Nasze ludzkie doświadczenia – zarówno te piękne, jak i trudne – mają uniwersalny charakter. Świadomość tego wspólnego człowieczeństwa pomaga nam rozwijać współczucie, nie czuć się odizolowanymi czy innymi, ale rozumieć, że wszyscy w pewnym momencie przeżywają podobne sytuacje, co daje poczucie przynależności i połączenia.

Współczucie jest cennym zasobem, a skierowanie go na siebie może poprawić jakość naszego życia oraz ułatwić dostęp do naszych wewnętrznych zasobów. Jak zauważa Neff (2023), „współczucie dla siebie oznacza wspieranie siebie w chwilach cierpienia lub bólu – niezależnie od tego, czy jest ono spowodowane osobistymi błędami i niedociągnięciami, czy wyzwaniami życiowymi”.

Składa się ono z 6 komponentów: życzliwość wobec samego siebie kontra samoocena, wspólne człowieczeństwo kontra izolacja i mindfulness kontra nadmierna identyfikacja (Neff, K. 2023).

• Życzliwość wobec siebie oznacza rezygnację z samokrytyki i okazywanie sobie prawdziwej troski, na przykład – zatrzymanie się na chwilę, aby przyznać: „to (przez co przechodzę) jest naprawdę trudne, jak mogę najlepiej zadbać o siebie w tych chwilach? Czego potrzebuję?”. Jest to sposób na bycie emocjonalnie dostępnym dla siebie.
• Zasada wspólnego człowieczeństwa pomaga nam łączyć się z innymi, zamiast czuć się odizolowanymi. Kiedy robimy coś „źle” lub zmagamy się z trudnościami, mamy tendencję do izolowania się i odczuwania wstydu, tym samym bardziej odgradzając się od innych i emocjonalnego wsparcia, które moglibyśmy uzyskać.
• Mindfulness jest podejściem, które pomaga nam zbliżyć się do własnego bólu, uświadomić go sobie z obiektywnej perspektywy. Mindfulness to rodzaj zrównoważonej świadomości, która nie unika ani nie wyolbrzymia dyskomfortu naszej obecnej sytuacji (Shapiro et al. 2006). Potrzebujemy tej świadomości, aby stawić czoła naszym trudnościom i je przezwyciężyć. Unikanie emocji i bólu nie rozwiąże problemu, jedynie go opóźni.

Często jesteśmy dla siebie bardziej surowi niż ktokolwiek inny, stawiając sobie nierealne oczekiwania i tworząc negatywny obraz siebie, zakorzeniony w przekonaniach z dzieciństwa. Jako dzieci mogliśmy myśleć, że jesteśmy odpowiedzialni za wszystko, co nas otacza, tworząc fałszywą narrację, która nadal wpływa na to, jak postrzegamy siebie dzisiaj. Uzdrowienie tej wewnętrznej relacji ma kluczowe znaczenie dla budowania pewności siebie i akceptacji naszego autentycznego ja. Korzystając z narzędzi takich jak komunikacja bez przemocy (NVC), możemy przekształcić surową samokrytykę w pełen współczucia, konstruktywny dialog, który pozwoli nam się rozwijać, uczyć się na błędach i dokonywać wyborów służących naszemu dobrostanowi, zamiast wzmacniać poczucie winy lub wstydu.

Podróż do samopoznania i autentyczności może ujawnić wiele aspektów nas samych, i może się zdarzyć, że nie wszystkie z nich będą nam się podobać. Jednak konieczne jest patrzenie na nie z miłością i współczuciem, aby uświadomić sobie, kim jesteśmy, czego potrzebujemy, jaki jest nasz cel i co chcemy dać światu, w którym żyjemy. Ważne jest również, aby nauczyć się motywować siebie, być emocjonalnie dostępnym, mieć cierpliwość i życzliwość, ponieważ życie jest pełne niepewności i nieoczekiwanych zwrotów, które mogą być wyzwaniem, ale jednocześnie mogą wspierać nasz rozwój osobisty.

Funded by the European Union. Views and opinions expressed are however those of the author(s) only and do not necessarily reflect those of the European Union or the ANPCDEFP. Neither the European Union nor the ANPCDEFP can be held responsible for them.